شاید بعد ها

اگه یه وبلاگ نویس معروف و مشهور بودم امشب اینجا می نوشتم :فردا نمایشگاه کتاب می بینمتون ولی الان فقط میتونم غصه بخورم واسه کلاسای تموم نشدنی فردا

بادام ها

حرف ها بادام هستند.همه ی حرف های عالم به دو دسته تقسیم میشوند:حرف های شیرین و حرف های تلخ.حرف های شیرین درست مزه ی بادام های شیرین آجیل عید را می دهند.مزه ی زنگ تفریح های کودکی،مزه ی شب یلداهای محشر دور کرسی.حرف های شیرین درست بعد از جویدن می نشینند در عمق جانت.کیف میکنی از شنیدن و خوردن بادام های شیرین.حرف های تلخ.امان از حرف های تلخ که  بعد از یک عالمه آجیل خوردن، یک دفعه بین دندان هایت خورد می شوند.امان از حرف های تلخ که با صد تا بادام شیرین هم مزه اش از بین نمی رود.شرمنده!

یک لیوان آب خدمتتان هست؟

جیب بر ها به بهشت نمی روند.

ما سه نفر بودیم که فقط دونفرمان توانستیم خودمان را پرت کنیم توی اتوبوس.من یکی از آن دو نفر بودم که دم در ایستاده بودم و در از کنار های پایم شروع میکرد به چرخیدن و دقیقا چسبیده به پاشنه ی کفشم بسته میشد.ایستگاه بعد یک نفر پیاده شد و به جایش سه نفر سوار شدند.در را تقریبا هل میدادم تا بسته شود.همین طور گذشت تا به مقصد رسیدم.در کیفم باز بود.ترسیدم.درونش را نگاه کردم.گوشی کوچولو ی دوست داشتنی ام نبود.دزدی از توی کیفم برش داشته بود.پهن زمین شدم.ناباورانه بین جزوه ها دنبال گوشی آبی ام میگشتم و ناباورانه تر نبود.جیب پشتی کیف.جیب کوچک کیف.جیب مخفی کیف.همه ی جیب های کیفم را حفظ شدم اما گوشی نبود.نشستم روی زمین.گوشی خارق العاده ای بود؟نه.دیگر مثلش را پیدا نمیکردم؟چرا.گران خریده بودمش؟در مقایسه با گوشی های فوق هوشمند امروز نه.مشکلم چه بود؟دنیایی خاطره با هم داشتیم.اس ام اس های یواشکی برای او فرستاده بودیم.عکس هایی هنری گرفته بودیم.مسافرت رفته بودیم.بعضی وقت ها دفترم شده بود.بعضی وقت ها برایم خوانده بود.بعضی وقت ها من خوانده بودم و او گوش داده بود.بازی کرده بودیم.اعداد را با کمک هم جابه جا میکردیم تا امتیاز بگیریم.با هم لیست خرید نوشته بودیم.عکس های دوستانم را دیده بودیم.متن هایتان را خوانده بودم.نوشته هایتان را لایک کرده بودم.شماره تلفن دوستانم را به خاطر سپرده بود.با هم دوست شده بودیم.اشک هایم بند نمی آمد.سوار مترو شدم.خانوم ها فکر کردند برای اینکه جایی ندارم تا بنشینم گریه می کنم.بلند شدند تا من بنشینم.بعد تر فین فین هایم شروع شده بود.دستمال به دستم داده بودند.پیرزن کنار دستم دعا کرده بود که درست شود.من دو دل بودم که نفرین کنم یا نه.دو دل بودم که نکند نفرین به خودم برگردد.خانومی که ماتیک قرمز زده بود فک کرده بود از کلینیک می آیم.وقتی گفتم نه خیالش راحت شد و رفت تا لواشک لقمه ای بخرد. رسیدم.از توی پارک گذشتم و گریه کردم.دستم را بردم توی کیفم تا زنگ بزنم و بگویم تا پنج دقیقه دیگر می رسم.یادم افتاد گوشی ندارم.زار زدم.هق هق کردم.قدم زدم و قلبم از ترس و اضطراب و ناراحتی نبودنش لرزید.چند روز که گذشت عادت کردم.خو گرفتم به نبودنش.دوباره پای کامپیوتر نشستن و تق تق کردن را یاد گرفتم ولی هنوز هم که هنوز است میترسم.توی مکان های عمومی همه را دزد می بینم و کیفم را محکم بغل میکنم.اگر کسی اینبار کیفم را بدزدد از غصه میمیرم.کیفم بغلی شده و من دوباره به چیز دیگری عادت کرده ام.



صبیه:داستان نبود.واقعیت تلخی بود تا حواسم را بیشتر جمع کنم.

صبیه:شماره یتان را ندارم.محبت کنید دوباره برایم شماره هایتان را بفرستید .