هفته ها پیش

تلفن زنگ خورد.دست هایم کثیف بود.تلفن را جواب دادم.یخ زدم.منجمد شدم.شرشر عرق از ستون فقراتم پایین رفت.تشکر کردم و بعد تلفن کثیف از دستم پرت شد روی زمین.نشستم بغل گاز و همین طور که سرم را تکیه دادم به ماشین لباسشویی هق هق کردم.زنگ زدم به تو و هق هق کردم.زنگ زدم به او و هق هق کردم و برخلاف من همه خوشحال بودند.همه تبریک میگفتند و من با فین فین میگفتم:مرسی.کوکوها توی ماهیتابه سیاه میشدند و من عین خیالم نبود.ته دلم پشیمان شده بودم.از چه؟از همه ی چیزهایی که باعث میشد امروز گریه کنم.گذشت.یک هفته گذشت و کم کم داشتم عادت میکردم.یکهو پرتم کردند توی دل ماجرا.من همان بچه ای بودم که از آب واهمه داشتم ولی یکهو پرتش میکنند توی 4 متری.دست و پا زدم.به همه چیز چنگ زدم.داشتم خفه میشدم.تا اینکه دستم را گرفتی.دوهفته گذشت.تمرین کردم.توی آب پایین و بالا پریدم.ترسم کم کم ریخت.گذشت.سه هفته.چهار هفته.این روزها باید شنا کنم.باید جلوی همه شنا کنم و دوباره ترس آمده تمام وجودم را گرفته.میترسم.قول بده اینبار هم بیایی...مثل همیشه...قول بده

و از این رابطه ها میترسم

من آدم سنتی ای نیستم ولی وقتی میبینم رابطه های دو نفره داره تبدیل به رابطه های چهار نفره میشه میتونم بگم لعنت به تمام تمام تلگرام ها و وایبرها و لاین ها و ماهواره ها

آدم از یک جایی به بعد کم می آورد

از دست بلاگفا خسته شدم.گفتم میروم بلاگ اسکای ولی جذبش نشدم که حتی یک کلمه بنویسم.دعا کنید اینجا جذب شوم.اینجا را دوست بدارم.اینجا با هم بیشتر از بلاگفا شاد باشیم.اینجا بیشتر بخندیم و بیشتر همدیگر را دوست داشته باشیم. پس دوباره سلام...