آدم از یک جایی به بعد ناامید می شود.مجبورم یک مدت بروم و دنبال امید بگردم.شاید یک هفته بعد،شاید یک ماه بعد و شاید یک سال بعد برگردم.شاید کانال بزنم و دوستانم را دعوت کنم.شاید آدرس اینجا را عوض کردم.شاید برگردم بلاگفا.نمی دانم.تنها چیزی که میدانم این است که دوستتان دارم و ممنونم از اینکه همراهم بودید.
پ.ن:نظرها و ونوشته هایتان را می خوانم. شاید نظر هم بگذارم ولی ترجیح می دهم مدتی ننویسم.
