یاد باد آن روزگاران

بچه که بودم زیاد امامزاده صالح می رفتیم.خاله های بابا جوان تر بودند و بیشتر حوصله ی بیرون رفتن داشتند..مامان هم بیشتر از حالا وقت داشت.آن موقع ها باباجون هم سر ِ کار می رفت ، پس مامان شکوه دائما دلشوره ی زودبرگشتن را نداشت.من هم کوچک بودم.خاله اعظم و شوهرش با آن پیکانِ یخچالی رنگ، می آمدند دم ِ خانه ی ما. بعد من و مامان و مامان شکوه سوار می شدیم تا برویم زیارت.سبدِصورتیِ پر از تخم مرغ آبپز و خیارشور و گوجه فرنگی و نان را هم می گذاشتیم صندوق عقب ماشین.بعد شوهر خاله اعظم می آمد و درِ صندوق را با کش می بست.عمه جون و خاله افسر و خاله مینا و خاله اکرم هم با هم می آمدند. عمه جون رانندگی می کرد.یک پراید سفید داشت که یکی از ماشین های لوکس به حساب می آمد.همدیگر را توی امامزاده پیدا می کردیم.من و مامان زودتر زیارت می کردیم و بیرون می آمدیم تا توی صحن جا بگیریم.نمی دانم آن موقع واقعا حیاط آنقدر بزرگ بود یا من خیلی کوچک بودم.در هر صورت رسم این بود.مردم می آمدند،زیارت می کردند بعد در صحن می نشستند برای ناهار.هم زیارت بود هم سیاحت.امامزاده صالح برای من بهشت بود.مامان زیر پایی گنده را می انداخت توی سایه. بعد یک پارچ بزرگ می داد دست من تا بروم و از آبسرد کن اب بیاورم.بعد از اینکه اب می آوردم و می نشستم ،مامان میگفت مواظب وسایل باشم تا برود و نگاهی به بازار بیاندازد.من یک سطل خمیر بازی داشتم که همیشه همراهم بود.شروع می کردم با خمیر ساندویچ درست کردن،میوه درست کردن،شکلات درست کردن و.... اینقدر با خمیر چیزهای مختلف درست می کردم که مامان می آمد.مامان شکوه و عمه جون و خاله ها هم می آمدند.شوهر خاله اعظم اما همیشه موقع رفتن می آمد.می رفت توی امامزاده و گریه می کرد و وقتی می خواستیم برویم می آمد.خاله ها سیب زمینی آب پز آورده بودند.با پنیر و هندوانه.ناهار می خوردیم.بعد یه کم حرف می زدند و من خمیر بازی میکردم.برای خاله اکرم عروسک درست می کردم چون همیشه توی کیفش شکلات داشت ،عروسکش را که می دید اول یک شکلات می داد بعد میگفت آفرین.هر چیزی را که با خمیر درست می کردم اول به او نشان می دادم.آخرِسر که خمیربازی تمام می شد، زیرپایی را هم جمع می کردیم و شوهر خاله اعظم می آمد و هرکس به خانه ی خودش می رفت .حالا از ان روزها سال هاست می گذرد .تا تجریش مترو زده اند.من بزرگ شده ام و با مامان با هم به تجریش می رویم.مامان شکوه فقط باید با آژانس این طرف و آن طرف برود.باباجون فوت کرده است.عمه جون بعد از یک تصادف وحشتناک از ماشین ترسیده است و دیگر رانندگی نمی کند.خاله اعظم قرار است دوشنبه زانوهایش را عمل کند.ماشین شوهرش اسقاطی شده ولی هنوز حاضر به فروشش نیست.خاله مینا رفته آمریکا تا دخترش تنها نباشد.خاله افسر و خاله اکرم هم درگیر کارهای خانه ی جدیدشان هستند.همه چیز فرق کرده به جز ساندویچ تخم مرغ که هنوز همان مزه ی گذشته ها را می دهد و هنوز هم محبوب ترین ساندویچ برای من است.

این چیست که چون دلهره افتاده به جانم؟*

آدم هایی که در آینده زندگی می کنند را بیشتر دوست بدارید.آن ها حداقل چهل درصد بیشتر از سایر آدم ها غصه می خورند.


صبیه:شاید باورتان نشود که از الان دلم برای هفته ی بعد شور می زند و غصه ی دی ماه را می خورم.

*فاضل نظری